อาทิตย์ที่ผ่านมามีการย้ายข้าวของนิดหน่อย เลยไปเจอกระเป๋าที่เก็บจดหมายเก่า
สมัยหนุ่มๆ ที่เขียนคุยกับบรรดา pen friend ทั้งหลาย ฉบับเก่าสุดมีอายุตั้ง 12 ปี!
คิดว่าสมัยเรียนทุกคนก็น่าจะมี เพื่อนต่างโรงเรียนที่ครูให้เขียนจดหมายถึง
ประมาณ คุณเลขที่… โรงเรียน/วิทยาลัย….อำเภอ…. จังหวัด…..
บางคนโชคร้ายหน่อย จดหมายที่ส่งไปไม่มีผู้รับ เพราะบางห้องคนมันไม่เท่ากัน
พวกเลขที่ท้ายๆ เลยไม่มีเพื่อน ถ้าเป็นห้องผม หัวหน้าห้องก็รับผิดชอบไป
ตอนนั้นมันก็ตื่นเต้นดี สุดท้ายก็เหลือไม่กี่คนที่ยังคบกันอยู่ บางคนยังไม่เคยเห็นหน้ากันด้วยซ้ำ
แต่กรณีผมไม่ใช่เพ็นเฟรนด์แบบนั้นหรอกครับ ส่วนมากจะเป็นเพื่อนที่ได้เจอกันตามงานกิจกรรม
ตอนวัยรุ่นโชคดีมักจะได้ไปนู่นไปนี่ ยิ่งชอบเที่ยวอยู่แล้ว ทางบ้านก็ไม่ขัดข้อง
มีอะไรที่ไหนก็ไปกะเค้าหมด ได้รู้จักคนเยอะเลย
แปลกดีที่เวลาเอาจดหมายมาอ่านมันยังรู้สึกดีมากๆ เรียกว่าเข้าโหมดระลึกชาติกันเลยแหละ
บางอันเป็น ส.ค.ส.ที่รุ่นน้องให้ตอนปีใหม่ วันเกิด อ่านแล้วก็ยิ้ม น้ำตาจะไหลก็มี (โอเวอร์เชียว)
จดหมายมันดีตรงที่ได้เห็นลายมือ รูปวาด ลูกเล่นต่างๆ ที่แต่ละคนพยายามทำให้กัน
ไม่ว่าจะเป็นการใช้หมึกสลับสี หรือมุกเชยๆ แบบเผาขอบกระดาษให้มันไหม้ๆ
กระดาษกับซองสวยๆ เนื้อหาเหตุการณ์ก็เป็นไปตามยุคสมัย
บางฉบับอาจเอาไปอ้างอิงประวัติศาสตร์ได้เชียวนะนั่น
มองเห็นภาพตัวเองนั่งเขียนจดหมายตอบทีละประโยค แบบว่าอ่านไปตอบไป
เขียนเสร็จ พับใส่ซอง บึ่งไปที่ทำการไปรษณีย์ส่งตอบกลับทาง EMS ซะด้วยนะ ลงทุนน่าดู
มองตัวเองตอนนี้ ไม่เคยเขียนจดหมายมาเป็นปีๆ แล้ว ใช้แต่ IM อีเมล มือถือ
นานๆ ก็มีโปสการ์ดบ้างเวลาไปเที่ยวไหนๆ (หลังๆ จะพยายามทำโปสการ์ดเองดูบ้าง)
บางทีรู้สึกมันแห้งแล้งไปหน่อย ลองหันกลับมาใช้วิธีคลาสสิคกันอีกหนก็น่าสนุกดี
เดี๋ยวว่าจะเริ่มเขียนหาเพื่อนเก่าๆ ซะหน่อย มาเขียนด้วยกันมั้ยครับ…
ปล.ปัญหาแรกคือการหาที่อยู่ของเพื่อนบางคนนี่แหละ เดี๋ยวนี้ยังอยู่บ้านเดิมกันรึเปล่าก็ไม่รู้