วันนี้ปั่นจักรยานมาทำงานตามปกติ
ช่วงเข็นรถลงจากสะพานลอย พอถึงพื้นก็ยกขาขึ้นคร่อมเตรียมปั่นต่อ
แป้ก!!!
เสียงมาพร้อมความเย็นวาบเข้าไปที่ต้นขาด้านใน
ถูกครับ…กางเกงทำงานขาดตามแนวตะเข็บใต้ซิปหน้ายาวไปถึงครึ่งหลัง
จากเสียงทำให้วิเคราะห์ได้ว่ามันขาดทีเดียวทั้งแนว คงเพราะด้ายที่เย็บตะเข็บ
มีความเครียดเต็มที่จากแรงดึงในจังหวะยืดตัว
เพิ่งใส่มาได้ไม่ถึงปีเลย โธ่…
ดีที่ยังมีน้องที่ทำงานเดียวกันอยู่ใกล้บ้าน เลยให้ช่วยเอากางเกงตัวใหม่ไปให้ที่ออฟฟิศ
ส่วนผมก็ปั่นไปทั้งยังงั้นแหละ
ช่วงที่ผ่านย่านมนุษย์เงินเดือนหนาแน่นแถวซอยสายลมถึงซอยอารีย์นี่
ต้องปั่นแบบหนีบๆ ขาหน่อย ช่วงติดไฟแดงก็ต้องยืนคร่อมรถไว้
จะนั่งจุ๊ยอยู่บนอานอย่างเดิมก็ไม่ได้ บางจังหวะต้องทำฟอร์มยืนโยกด้วย สุดยอด
เมื่อยมาก แต่ก็มาถึงออฟฟิศอย่างปลอดภัย แถมได้ทักษะหน้าด้านเพิ่มขึ้นอีกหลายขั้น
เอามาเขียนเล่าแบบนี้แล้วก็ให้รู้สึกละอายจริงๆ…(ละแล้วซึ่งความอายทั้งปวง)
มองในแง่ดี กำลังจะได้มีกางเกงใส่มาทำงานใหม่เพิ่มอีก 1 ตัว 🙂
ปล.พี่ป็อกเคยเจอเหตุการณ์แบบผมมั้ยครับ