Rerngrit Rakkanittakorn

พอดีคุยเรื่อง macbook air กับ wät
ติว่าคีย์บอร์ดมันไม่น่าจะเป็นสีดำ ดูไม่ค่อยเข้ากัน
ผมก็ว่าทุกคนคงมองข้าม มัวแต่ตื่นตาตื่นใจกับความบางเบา
wät ว่ามันเป็น “พลังแห่งศาสดา” ฮามาก
แล้วส่งลิงก์รูปนี้ให้ดู

อเมซซิ่งสุดยอด เลยได้รู้จักบล็อกดีๆ อีกอันนึง
มีอีกหลายเวอร์ชั่นครับ คลิกตามไปดูได้ที่ flickr
เจ๋งดีแฮะ

งงเลยครับ ตั้งแต่ใช้มาเพิ่งจะเคยเจอเป็นครั้งแรก
ปกติก็กด search เอาจาก toolsbar ของ firefox ตามปกติ
พอดีเกิดอยากรู้เหตุการณ์ตัวละครซูเปอร์ฮีโร่ในการ์ตูนฝรั่งสองค่าย
ที่เค้าแต่งเรื่องให้มาเจอกัน แล้วจับคู่สู้กัน ผลแพ้ชนะเอาตามคะแนนโหวตจากคนอ่าน
ก็หาคำว่า dc vs marvel เลยได้เจอนี่เข้าให้

มันหาว่า คำค้น ของผมที่ส่งไป อาจจะเป็นพวกที่สร้างรีเควสหลอกๆ จากไวรัสหรือสปายแวร์
ไม่รู้ว่าเป็นที่เครื่องของผมเองรึเปล่า เพราะให้คนข้างๆ ลองค้นด้วยคำเดียวกันก็ไม่เจอ

แต่นี่ก็แปลว่าปัญหาแนวๆ spam นี่มันลามไปทั่วจริงๆ กูเกิ้ลยังต้องทำ captcha มาดักกัน
มีหน้าภาษาไทยด้วยนะ
ก็ไม่มีปัญหา กรอก captcha ไปก็ได้ผลลัพธ์มาอ่านสมใจ จากวิกิพีเดียเจ้าเก่า
DC vs. Marvel
อืม แล้วทำไมหัวข้อบทความกับ url มันเขียนชื่อสลับกันเนี่ย

ต่อเนื่องกันไปถึงเรื่อง spamdexing นี่ก็เรื้อรังกันมานาน แล้วก็คงอยู่ต่อไปอีกนานเหมือนกัน
ถึงขนาดนี้แล้ว ยังจะมีคนทำเวบที่ใส่แต่ keyword หวังจะดักกันอยู่ได้
รู้สึกเหมือนปัญหาละครน้ำเน่าในบ้านเรา ที่คนทำละครก็โทษว่าต้องทำแบบนี้เพราะคนชอบดู
คนทำ SEO ก็คงจะคิดว่า ต้องใช้คีย์เวิร์ดพวกนี้ (xxx เสียว สยิว แอบถ่าย ฯลฯ)
ก็เพราะคนชอบค้นหาด้วยคำนี้มากเป็นอันดับต้นๆ

ล่าสุดก็เพิ่งจะเป็นประเด็นร้อนกันไป กับ กรณี xxx.kapook.com
pittaya เขียนชำแหละได้ละเอียดดีเลยทีเดียวเชียว
อ่านสรุปที่ iannnnn เรียบเรียงไว้อีกทีก็ดีครับ
แด่อินเทอร์เน็ตสีขาว.. ขุ่น เมือกๆ คาวๆ หนืดๆ
ลิงก์ตายไปแล้ว ลองดูหน้านี้แทน –> https://archive.is/kthfA
เสียดายที่ไม่ได้ไปร่วมฟังสดๆ กับเค้าที่ TK Park บ้านใร่กาแฟ เอกมัย เมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมา
แต่ก็อยากแบ่งให้ได้รับรู้และช่วยกันติดตามต่อไป

มีคนพูดและเขียนถึงเยอะ ลองหาอ่านดู ค้นด้วยคำว่า xxx.kapook ก็ได้
ผลการค้นหาจาก Google Blog Search
คงเป็นกรณีศึกษา และปรากฏการณ์อีกหน้านึงของประวัติศาสตร์วงการอินเตอร์เนทบ้านเรา
สงสัยเหมือน iannnnn เลยครับ ว่า kapook อ่านว่า “กระปุก” ได้ยังไง

ดูหนังควบอีกแล้ว ที่จริงไม่รู้จะเขียนอะไร
แต่มีน้องที่เคารพแซวว่าอัพเดือนละครั้ง ไหนว่าจะเขียนบ่อยๆ
เลยมาพูดถึงซะหน่อย

ปิดเทอมใหญ่หัวใจว้าวุ่น เป็นหนัง GTH เรื่องแรกที่ตอนดูตัวอย่างรู้สึกอยากดูน้อยมาก (เทียบกับเรื่องก่อนๆ)
ส่วน The Spiderwick Chronicles นั่นยิ่งกว่าอีก
รู้สึกเลี่ยนกับหนังที่สร้างจากวรรณกรรมเยาวชนทั้งหลายแล้วก็ระดมเทคนิคพิเศษด้านภาพเยอะๆ เต็มทีแล้ว
(Water Horse นี่ผมไม่ดูแน่ๆ ใครอยากดูโนบีตะกับพีสุเกะเวอร์ชั่นฝรั่งก็ลองดูละกัน)

แต่กับหนังไทยเรื่องแรก เพียงแค่รู้สึกอยากดูน้อยเท่านั้น แต่จริงๆ แล้วก็คงจะดูอยู่ดี
อย่างน้อยก็คิดว่าดีกว่าไปดู ถอดรหัสวิญญาณหรือบ้านผีเปิบล่ะนะ
เอาเข้าจริงๆ ก็ชอบครับ ก็อย่างที่รู้ๆ กันว่าเรื่องนี้เป็นเหมือนหนังสั้นสี่เรื่อง
มาเรียงร้อยต่อกัน คล้ายๆ Love actually นั่นแหละ แต่ตัวละครไม่เยอะเท่า
แถมหนังก็มีแก๊กพาดพิงถึงหนังโรแมนติคชื่อดังเรื่องนี้ด้วย คิดว่าคงเข้าใจกันหมด
เพราะคงมีไม่กี่คนที่ไม่ได้ดู “ทุกหัวใจมีรัก” (ใครไม่เคยดูก็หามาดูซะนะ)

ผมชอบตอนที่เป็นเรื่องราวของโอ๋เล็ก ที่น้องโฟกัสเล่นน่ะแหละ (โตเป็นสาวน่ารักเข้าไปใหญ่)
ส่วนตอนอื่นๆ ก็ชอบใกล้เคียงกันไปหมด
หนุ่มๆ ก็คงตั้งใจไปดูน้อง Sora Aoi กันให้หนำใจ ซึ่งก็ไม่ผิดหวังซะทีเดียว
็ดูแล้ว “อิ่มอก” อิ่มใจดีครับ แนะนำให้ดูกันเลย ;-P

รอบที่ผมดูที่แกรนด์อีจีวีนี่เสียงกรี๊ดกร๊าดเยอะมาก โดยเฉพาะตอนของเจ้าหนุ่มว่านจาก Season Change
เปิดตัวมานี่ก็กรี๊ดกันเลย สังเกตได้ว่ามีเสียงสาวเทียมจะดังกว่าสาวแท้
หนังก็ตามสไตล์ GTH มีดารารับเชิญหน้าคุ้นๆ ที่เคยร่วมงานกันมาจากเรื่องก่อนโผล่มาประปราย
สนุกดีครับ

จบจาก ปิดเทอมใหญ่ฯ ก็ต่อด้วยสไปเดอร์วิคทันที แบบไม่ให้เสียเวลา รอบชนรอบ
ดูหนังไม่ค่อยจะทันแล้วช่วงนี้ ต้องตามเก็บอีกหลายเรื่องเลย
หนังได้คำชมค่อนข้างเยอะ จากที่เฉยๆ ตอนเห็นหนังตัวอย่าง เลยชักสนใจ
ผมไม่เคยอ่านหนังสือต้นฉบับ เลยไปดูแบบหัวโล่งๆ แต่ก็แอบหวังไว้สูง
กลายเป็นว่าดูได้เพลินๆ ภาพสวย น้องเฟรดดี้ ไฮเมอร์เล่นเป็นเด็กแฝดสองคนก็เจ๋งดี
น้องเค้าแววดี ตั้งแต่ได้ประกบป๋าเดปป์ตั้งสองเรื่องก่อนหน้านี้แล้ว
บทก็ตามประสาวรรณกรรมเยาวชน แทรกประเด็นครอบครัวได้ดี แต่ผมเฉยๆ แล้วนะ
คือมันเห็นบ่อยจนรู้สึกว่ามันเป็นสูตรสำเร็จของวรรณกรรมเยาวชนไปแล้ว
เลยดูบทมันอ่อนๆ ไปหน่อย

อาทิตย์หน้ารอดู Fool’s Gold อย่างเดียวเลยละกัน

ขอเล่าประสบการณ์มันส์สุดขีด แบบยาวๆ ซักครั้งนะ
เมื่อวันอาทิตย์ที่ 3 กุมภาที่ผ่านมาได้มีโอกาสไปร่วมกิจกรรมของทาง TCA
หนึ่งในตัวแทนจำหน่ายรถจักรยานยี่ห้อดังๆ รายหนึ่งของบ้านเรา

ที่สนใจอยากไปเพราะนี่จะเป็นครั้งแรกที่จะได้ปั่นจักรยานดิ่งลงตามทางลาดชันของเขาอีโต้
ซึ่งจาก ที่เคยไป ก็แค่ไปปั่นทาง cross country
คือไปตามภูมิประเทศขึ้นๆ ลงๆ ธรรมดา (แต่เหนื่อยนรกแตก ใช้เวลาเยอะด้วย)

อีกอย่างเพิ่งจะถอยน้องแอร์มา ซึ่งจากลักษณะของรถแล้ว
จะเอาแต่มาปั่นไปทำงาน ปั่นเล่นในเมืองก็จะกระไรอยู่
มันต้องไปดาวน์ฮิลล์ซักครั้ง ถึงจะสมศักดิ์ศรีรถ

เนื่องจากงานนี้เจ้าภาพเป็นตัวแทนจำหน่ายของรถยี่ห้อ Kona
คนที่ใช้รถโคน่าอย่างพวกเรา (โน่, พี่ก๊อง) มีหรือจะยอมพลาด
แถมจ่ายแค่ครึ่งราคา จากสองร้อย เหลือร้อยเดียว คุ้มมาก!!! (-*-)

ที่ทำให้อยากไปยิ่งกว่านั้นคือจาก หมายกำหนดการ บอกว่าจะมีการฝึกสอน
การขี่แบบดาวน์ฮิลล์พื้นฐาน การเซ็ตรถ เตรียมพร้อมสภาพรถและคน
เลยกระเหี้ยนกระหือรือแบบนับวันรอกันมาก ไม่แพ้ BarcampBangkok เลยเชียว 😉

วันอาทิตย์เลยตื่นแต่เช้า เพื่อจะพบว่า ฝนตก!!!
เอาวะ กรุงเทพตก แต่ปราจีนบุรีอาจไม่ตกก็ได้ จัดการแยกชิ้นส่วนน้องแอร์และน้องฟ้า
(น้องพลอยกับคันอื่นๆ ให้เฝ้าบ้าน) ยัดใส่ท้ายรถไปจนได้ทั้งสองคัน
ไปถึงเขาอีโต้ราว 11 โมง ออกสายไปนิด จริงๆ ขับรถไปก็ไม่เกินสองชั่วโมงเท่านั้น

โน่ไปรอก่อนแล้วตั้งแต่วันเสาร์ โดยรถไฟพร้อม Stinky ที่เพิ่งประกอบเสร็จไม่กี่วัน
วันนั้นกลุ่มเมเจอร์ไบค์ของเราเลยมี Kona ทั้ง 3 รุ่นไปร่วมงาน
คือ Stinky ของโน่ Stinky Deluxe ของพี่ก๊อง และ Stinky Air ของผม
มันส์แน่ๆ

ไปถึงก็เจอนักดิ่งมากันคับคั่ง ทั้งชาว Crazy Gang นำโดยพี่อู๋จากพัทยา
พี่เปรียวจาก Maxrider น้าเด๋อจาก Gravity Shop และคนอื่นๆ
ซึ่งก็คุ้นหน้าคุ้นตากันจากเวบจักรยานทั้งหลาย มีรถสวยๆ เพียบ
ได้เห็น Kona Stab Supreme UCI ตัว Special Edition ของพี่วินด้วย
มีเหลือแค่คันเดียวในเมืองไทย อีกคันโดนซื้อไปให้นักแข่งที่อินโดฯ แล้ว

ไปลงทะเบียน จ่ายตังค์ เลือกเบอร์ได้เอง เลยหยิบมั่วๆ ได้เบอร์ 127
กินข้าวแจกฟรี แล้วก็ปั่นวอร์ม เดินคุย ดูน้องๆ ปั่นเล่นโดดเนินกัน
แต่ละคนฝีมือจัดจ้านมาก แต่ไม่มีอะไรต้องหนักใจ เพราะดาวน์ฮิิลล์มันแข่่งกับตัวเอง

ฟ้ามืดครึ้มนิดหน่อย ได้ความว่าฝนเพิ่งตกไปเมื่อคืน นักดิ่งชั่วโมงบินสูงหลายคน
บอกว่าก็ดี ดินจะได้นุ่มๆ ปั่นหนืดหน่อย ถ้าล้มก็จะได้ไม่เจ็บมาก (- -“)

ทางผู้จัดบอกว่ามีรถหกล้อช่วยขนจักรยานขึ้นยอดเขาให้ฟรี ทยอยขึ้นไปซ้อมกันก่อนก็ได้
จะเริ่มแข่งบ่ายโมง พวกเราก็อ้าว..ไหนว่าจะมีการฝึกสอนให้มือใหม่ไง
พี่ๆ นักปั่นหลายคนก็บอกว่า ไม่เป็นไร มือใหม่เหรอ เทคนิคก็คือ อย่าเพิ่งลงเร็ว
ค่อยๆ ไปก่อน ใจเย็นๆ เอ…แค่นี่เองเรอะ ไม่นะ ในแผ่น DVD Fundamental
มันมีเทคนิคการขี่ตั้งเยอะนี่

แต่ทำไงได้ ขึ้นมาบนยอดเขาแล้ว ขานชื่อแล้วก็ไปนั่งดูตรงช่วงแรกที่เค้าปล่อยตัวรุ่นอื่นไปก่อน
วิธีแข่งคือ ปล่อยตัวลงไปทีละคน ทิ้งระยะห่างกันคนละ 1 นาที ใครไปถึงเส้นชัยข้างล่าง
และทำเวลาได้น้อยที่สุดก็ชนะไป เท่าที่ทราบคือระยะทางประมาณ 7 กิโลเมตร
เวลาเฉลี่ยที่นักแข่งจริงๆ ทำกันได้คือ 7-8 นาที นั่นคือรุ่นมืออาชีพนะ
ส่วนมากก็จะ 10 นิดๆ มากกว่า เราก็กะว่าคงจะ 15-20 นาทีก็โอเคล่ะนะ อย่าล้มเจ็บก็พอใจละ

ช่วงแรกมีการเรียกนักกีฬาไปฟังสรุป ผมดันมัวแต่ไปลุ้นกับนักแแข่งรุ่นพี่ๆ ที่ได้ลงก่อน
เลยไม่ได้ไปฟังกับเค้าซะงั้น ซึ่งคือความผิดพลาดอย่างใหญ่หลวง เดี๋ยวจะบอกทีหลัง

ก่อนปล่อยตัว ทุกคนจะต้องจับฉลาก เป็นกติกาสนุกๆ เล่นกันเอง ว่าจะโดนให้ทำอะไร
ก่อนที่จะพุ่งออกจากศาลาลงสู่ทางนรกเบื้องหน้า บางคนโดนพูด “เช้าฟาดผัดฟักฯ”
ต้องพูดจนกว่าจะถูกถึงจะลงได้ โน่ลงก่อนผม โดนวิดพื้น 10 ที เสียวมาก
เพราะน้องคนก่อนหน้านั้นก็จับฉลากได้แบบนี้ ปรากฏว่าวิดมากไปหน่อยจนแขนล้า
ออกตัวพุ่งชนต้นไม้ o_O! แต่ไม่เป็นอะไรมาก ขำๆ กัน

ในที่สุดก็ถึงคิวเรา คร่อมรถ ขึ้นแท่น มีเสียงแซวว่า “อ้าว น้าเด๋อ โดนขโมยรถแล้ว”
รถผมกับน้าเด๋อเป็นรุ่นเดียวกัน มีกันแค่สองคน สองคันเนี่ยแหละ น้าแกเป็นตัวแทนขาย
แต่ซื้อไว้ใช้เอง

จับฉลาก ป้าด..ได้วิ่งรอบศาลา 1 รอบ “มาเลยพี่ เดี๋ยวผมจับรถให้ก่อน” เยี่ยมจริงๆ
ดีนะ ไม่โดนวิ่ง 3 รอบ ได้ข่าวว่ามีฉลากแบบนั้นด้วย ใครนะช่่างคิด

“30 วินาที เตรียมตัว…10 วินาที…5, 4, 3, 2, 1, ไปได้!!!” ขาดคำน้าเด๋อขาน
ผมรีบออกวิ่งรอบศาลา ขนาดประมาณศาลาที่พักริมทาง สบายๆ โดดขึ้นรถ
ปั่นพุ่งออกไปอย่างไม่คิดชีวิต…บ้าสิ…ก็ไปตามปกตินั่นแหละ ไม่ให้เค้าหาว่าอ่อนเกินไป
แล้วก็ไม่เร็วเกินไป กะว่าพอดีๆ มีเสียงชื่นชม “อู๊ว..สติงกี้แอร์”, “สวยๆๆ”
เผลอแอบเคลิ้มไปวูบนึงก็เจอทางลงเป็นแผ่นหิน 3 ขั้น สูงซักขั้นละเมตรนึงได้
ก็หย่อนๆ ไป ตุ้บๆ ข้างหน้าก็เป็นแทร็คยาวคดเคี้ยวไปเรื่อยครับ มันส์ล่ะทีนี้

สติงกี้แอร์มันสุดยอดจริงๆ ครับ เก็บรายละเอียดได้ทุกเม็ด โช้คยุบยวบยาบ ยืนตลอด
แทบไม่ต้องปั่น บังคับแฮนด์ กับเบรคชะลอความเร็วเป็นระยะๆ
หลุมบ่อ หินลอย ทราย ดินเปียก ใบไม้ รากไม้ เนินดินที่ทำให้โดดโดยเฉพาะก็มี
ไม่รู้เลยว่ากี่นาทีแล้ว ไกลแค่ไหนแล้ว เข้าใจความรู้สึกแล้ว ว่านาทีนั้นไม่มีโอกาสคิดอะไรทั้งสิ้น
นึกถึงคุณ roofimon กับกีฬาปีนหน้าผาของเค้า คงจะแบบนี้แหละมั้ง ลืมทุกอย่าง
เอาชีวิตรอดจากตรงนี้ให้ได้ แว๊บนึงเผลอคิดว่า กรูมาทำอะไรอยู่เนี่ย อยู่บ้านดีๆ ไม่ชอบ
แต่แค่แป๊บเดียวจริงๆ พอเหินลงจากเนินใหญ่ รถยุบเกือบสุดระยะ 7 นิ้วตามสเป็ค
พร้อมเด้งคืนอย่างแรงด้วยช็อคลมชั้นดี สมกับที่เป็นรุ่น Air รู้สึกว่าก้นสัมผัสล้อหลัง
แล้วตัวลอยออกมาจากรถ ขาหลุดจากบันได แต่มือยังกำแฮนด์ เฮ้ยยยย…

แต่ยังครับ แค่เสียหลักนิดหน่อย ตัวยังวิ่งตามไปกับรถได้ ไม่กลิ้งไปซะก่อน
โอ้.มายพระพุทธเจ้า กรูรอดแล้ววว..รีบคร่อมรถ ออกตัวใหม่ คราวนี้ไม่มีอะไรจะเสียแล้ว
ใส่อย่างเดียวเลย ลองทำเป็นลืมๆ ไม่ยอมกำเบรคดูซะหน่อย รถวิ่งฉิวเร็วแรงขึ้นสุดยอด
มองทางเหมือนไม่น่าจะชันเลย แต่รู้เลยว่ารถมันสปีดพุ่งขึ้น จนเสียวได้ที่แล้วก็เริ่มกลับมาเลียเบรคใหม่
ไม่งั้นแหกโค้งตกเขา

กำลังจดจ่อกับทางข้างหน้า มีเสียงตามหลัง “ขอ’นุญาตคร๊าบบบ!!!”
ด้วยสัญชาตญาณและน้ำใจนักกีฬาที่ดี ผมรีบหลบเข้าข้างไลน์ เปิดทางกว้างให้เจ้าของเสียงผ่านไปก่อน
…
ฟิ้ว!!!…
…
เฮ้ย..ไปแล้วเหรอ เห็นหลังไวๆ ว่าเป็นรถ Intense M3 สีแดง (ลงมาก็เจอตัวเจ้าของ คือพี่เคน)
สุดยอด นี่เราช้าขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย (รู้จากโน่ว่าโดนแซงไปด้วยเหมือนกัน พระเจ้า…)
จากนั้นก็อัดมา แอบลองไม่เบรคหลายครั้ง แต่ก็ยั้งๆ ไว้ เพราะไม่ได้ใส่ชุดเกราะอะไรเลย
มีแต่หมวกกันน็อคที่ใช้ประจำ กับแว่นตาแบบที่เรียกว่า goggles ที่เพิ่งถอยมาใหม่เพื่องานนี้โดยเฉพาะ
ผ่านเข้าดงไผ่ โดนกิ่งไผ่ฟาดเข้าแว่น เป๊ะ!!! โอ้ว…คิดถูกแล้วที่ลงทุน คุ้มค่าจริงๆ
ไม่งั้นคงคิ้วแตก ไม่ก็ตาเจ็บ ที่กอไผ่มีลังเบียร์วางพิงไว้ด้วย นึกในใจว่าดีจัง
เค้าคงกลัวนักแข่งเบรคไม่อยู่ ถลาเข้าไปเสยกอไผ่นั่น หนักจะได้เป็นเบา

ไหลลงมาเรื่อย มีคนดูและช่างภาพยืนดักอยู่บ้างประปราย ช่วงที่ผ่านคนต้องแข็งใจ
ทำเก๊ก ว่ามีแรง ยืนโยกฮึดน่าดู เพื่อภาพสวยๆ ฮ่าๆๆๆ
พอพ้นเค้ามา ก็ค่อยปล่อยไหลไปแบบหมดสภาพ ถ้าเจอคนอีกก็ค่อยฮึดใหม่
(เป็นเทคนิคแบบแลนซ์ อาร์มสตรอง ที่ฮึดหนีรถนักข่าวกับพวกคนดู)
พยายามทำตามที่อ่านมาจากบทสัมภาษณ์พี่แม็ก นักแข่งทีมชาติ คือ มองไกลๆ เข้าไว้
เค้าบอกว่า โค้ชเยอรมันเอาเทปกาวปิดแว่นครึ่งล่างเพื่อบังคับสายตาเลยเชียว
ก็เลยลองหัดมองไกลดูมั่ง แต่ก็ยังพลาดอยู่ดี เวลาที่เป็นทางลงเป็นแอ่งลึกแล้วต้องเป็นทางขึ้นชันทันที
พอกะจังหวะผิดก็จะลืมเผื่อแรงตอนขาขึ้นตรงนั้น มันจะเสียความเร็วไป
พวกเชี่ยวๆ นี่ขนาดไหลลง ก็ยังออกแรงปั่นเติมตลอด

ลงมาได้พักใหญ่ เจอกาน้ำสเตนเลสอย่างดี แขวนไว้ตรงช่องที่ต้องปั่นผ่าน
ก็นึกในใจว่า อะไรวะ เอากามาดักฟาดหัวนักกีฬาหรือไง ใครไม่มองก็หัวโขกเท่านั้นน่ะสิ
แต่ก็ผ่านมาแบบสนุกๆ ยกมือตบกาไป 1 ที เป๊ะ…

สุดท้ายก็มาถึงเส้นชัย ก่อนเข้าเส้นก็เป็นทางชันซะ ไม่กล้าปล่อยเลย ต้องค่อยๆ หย่อนเอา
มีเสียงคนขานเบอร์รถเรา บอกกรรมการว่ามาถึงแล้วให้บันทึกเวลา
ไอ้เราก็ไม่รู้ นึกว่ายังต้องปั่นต่อ เป็นทางชันขึ้นซะด้วย หมดแรงแล้ว
ดีที่มีคนมาช่วยรับรถขึ้นไปให้ ลงจากรถได้เจอคำทักทายคำแรก
“เอ้า ตอบมา”
“อะไรครับ”!?@#%!#???
“อ้าว ก็ที่ผ่านมาไง อะไร”
“ไม่มีอะไรนี่ครับ เห็นแต่กาน้ำแขวนอยู่อันนึง”
“อ้าว..หลุด”
!?@#%!#???!?@#%!#???!?@#%!#???
เดินขึ้นมากินน้ำอย่าง งงๆ

โน่บอกว่า ก่อนแข่งเค้าสรุปสั้นๆ ให้ฟังที่ศาลาข้างบนว่าระหว่างทางจะมี rc ให้สังเกตด้วย
ถึงเส้นชัยต้องตอบคีย์เวิร์ดนั้น เป็นคำ 3 พยางค์
นั่นคือ “ตีลังกา” เฮ้ยย…เห็นแต่ลังกับกา
โน่บอกว่า มีป้ายคำว่า “ตี” วางกลับหัวอยู่ช่วงแรกๆ เลย
พอมันเห็นปุ๊บ ก็รู้เลยว่า ตีลังกาแน่ๆ 3 พยางค์มันจะเป็นอะไรไปได้
ยิ่งผ่านลังมาก็ยิ่งมั่นใจ แต่ได้ยินนักแข่งบางคนบ่นว่าเห็นกาเป็นหม้อ
ตอบผิดไปไม่น้อยเชียวแหละ ลองทายสิ นั่นแหละ ช่างกล้าตอบกันไปได้
อืม..ก็เป็นบทเรียนชั้นดี ว่าเค้าเรียกให้ขานชื่อแล้วก็อย่าแสลนไปที่อื่น

เหนื่อยมาก เดินมาล้มตัวนอนที่เสื่อ ถอดหมวก ถอดแว่น กะจะอาบน้ำเต็มที่
ผู้จัดบอกว่า ต่อไปเป็นการแข่งจริง เมื่อกี๊ให้ซ้อมดูไลน์ จ๊ากส์…
ไม่ไหวแล้ว บอกว่าเท้าแพลงดีมั้ย ฮ่าๆๆ
แต่ก็โอเคครับ พักซักชั่วโมงนึงก็ไหวอยู่แล้ว แต่ปรากฏว่าฝนตกลงมาจนได้
เลยซาวเสียงกันว่า เอารอบเดียวก็แล้วกัน (ตามมาตรฐานมันต้องอย่างน้อยสองรอบ)
ก็เลยตามเลย ไม่มีใครอยากไหลลงกลางฝนบนทางลื่นๆ นอกจากจะเสี่ยงแล้ว
ยังขี้เกียจล้างรถด้วย แถมนี่ก็ไม่ได้ซีเรียสจริงจังอะไร มาพบปะสังสรรค์สนุกกันเท่านั้น

จากนั้นก็จับฉลาก แจกของรางวัลกันไปสนุกสนาน ถ่ายรูปหมู่ กินข้าว แยกย้าย
ผลจะประกาศทีหลังอย่างเป็นทางการ แต่ผมไปขอดูเวลาที่เจ้าหน้าที่สาวสวยก่อน
ปรากฏว่าที่ลงทะเบียนไว้ในรุ่นอายุ 30-39 ผมได้ลำดับที่ 13
ด้วยเวลา 12:54:47 นาที อืม ปกติปั่นไปทำงาน 7 กิโลเหมือนกัน ก็เกือบครึ่งชั่วโมงล่ะนะ
ฝ่ายโน่บ่นใหญ่ เพราะได้ที่่ 14 แต่ดันโดนจับมาจัดอันดับกับรุ่นอายุเดียวกับผมได้ไงไม่รู้
ก็ฮากันไป

สุดยอดครับ เป็นประสบการณ์ประทับใจไม่รู้ลืม วันหยุดมาฆบูชา 21 กุมภาพันธ์นี้
จะไปซ้ำกันเองเฉพาะในกลุ่มพวกเราอีกครั้ง ใครสนใจก็มาด้วยกันนะครับ
ไปแต่เช้าเลย สายปั่นครอสก่อน บ่ายๆ ค่อยไปดาวน์
มาสนุกกันครับ ไม่ต้องกลัว ผู้หญิงยังมีไปดาวน์เลย ใจมาก…

ดูรูปบรรยากาศทั้งหมดได้ที่ knobbyonline
ขอบคุณ คุณ Rudy42 ที่ถ่ายภาพให้ มีแต่คนชมว่าดูดี
รูปอื่นๆ ดูได้ที่เวบเมเจอร์ไบค์ 1, 2, 3
หรือ flickr ได้เลยตามสะดวก

เพิ่งอ่านข่าว NetBeans 6.1 M1 support Grails แล้ว
ที่บล็อกของ Brian Leonard (Hello Grails!)
ก็พอดีแม่บ้านเอาของจากไปรษณีย์มาให้ คือไอ้นี่ครับ

ผมชอบแผ่นซีดีมากกว่าโหลดเอาเองน่ะ มันสวยกว่า
เค้าก็ใจดี แจกฟรีส่งถึงบ้านเลย เดือนที่แล้วก็เพิ่งได้รับแผ่นเวอร์ชั่น 5.5 มา
อยากได้ก็ไปลงชื่อเอาที่ Order NetBeans Media เลยครับ

รู้สึกแถวนี้จะมีแฟน NetBeans อยู่คนนึง เห็นใช้ตอนไปเรียน Tapestry
เดี๋ยวคงมาแสดงตัว ว่าจะจับมาช่วยสอนเพิ่มให้ซะหน่อย 😛