เมื่อวานน้องที่รู้จักกันใน CTBV โทรมาบอกว่ามีรอบเพรสเรื่อง Wild Hogs ที่พารากอนสองทุ่ม
ไม่มีเหตุผลที่เราจะพลาด ก็พุ่งกันไปสองคนอย่างเคยกับโน่ตั้งแต่ทุ่มนึง
เดินเข้าห้างก็ต้องโดนสแกนตัว มีเสียงปิ๊บๆ จากเครื่องตรวจแบบมือถือของพี่ รปภ.
แต่เค้าก็ปล่อยผ่านไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น โน่บอกเพราะเราไม่แสดงอาการมีพิรุธ
หน้าไม่เปลี่ยนสี เค้าเลยไม่สนใจ คงจะจริง ไม่ใช่ว่าเค้าตรวจไปงั้นๆ หรอกน่ะ
ก็ขึ้นไปเอาตั๋ว (ที่คราวนี้พิมพ์เป็นขาวดำ) แล้วก็ยืนแกร่วกันอยู่หน้าโรงรอหนังฉาย
ระหว่างรอรู้สึกตัวเองกลมกลืนกับแขกในงานมาก เพราะหนังมันเกี่ยวกับแก๊งช้อปเปอร์
ทางผู้จัดเค้าเลยเชิญสิงห์นักบิด เสื้อหนัง ชุดดำมากันเต็มงานเลย
เรายืนใส่เสื้อเหลืองกันสองคนโดดเด่นมาก แถมสะพายเป้ใส่หมวกกันน็อค (ของจักรยาน) ซะด้วย
ไม่รู้จะคุยกับใคร มีแต่คนที่เรารู้จักเต็มเลย แต่ไม่มีใครรู้จักเรา
ก็เลยยืนดูน้องพริตตี้กับรถช้อปเปอร์ที่เค้าเอามาโชว์ สวยดี ดูเจริญตาเจริญใจ
เห็นบอกว่าเป็นเจ้าของได้เพียงแค่เดือนละแปดพันต้นๆ แต่ไม่บอกว่ากี่เดือน สงสัยจะ 60 เดือนมั้ง
…พูดถึงฮาร์เล่ย์เดวิดสันนะครับ ไม่ใช่พริตตี้
จำได้ว่าเห็นหนังตัวอย่างเรื่องนี้ตั้งแต่ต้นปี ตอนดู Curse of the Golden Flower ทำออกมาตลกดีใช้ได้
ได้เวลาแล้ว เข้าไปดูหนังกันดีกว่า…อ่านได้นะครับ ไม่เฉลยเนื้อเรื่อง 😉
Wild Hogs เป็นชื่อแก๊งของตัวเอกทั้ง 4 ที่กำลังเข้าสู่วิกฤติวัยทอง
คนนึงเมียทิ้ง หมดตัว คนนึงเป็นหมอฟันที่ลูกไม่ยอมรับ แถมคอเลสเตอรอลเกินพิกัด
คนนึงอยู่แต่บ้านจนโดนค่อนขอดว่าเกาะเมียกิน ทั้งที่เจ้าตัวบอกว่าออกจากงานมาพักเพื่อล่าหาฝัน แค่ปีนึงเอง!
ส่วนอีกคนนึงเป็นโปรแกรมเมอร์หนุ่มใหญ่ที่ยังหาแฟนไม่ได้ (เหมือนใครแถวนี้)
สี่คนเป็นเพื่อนรักกัน สุดสัปดาห์ก็รวมตัวกันออกมาขี่รถหาจิบเบียร์ตามบาร์
ชอบที่ในหนังแปลชื่อ Wild Hogs ว่า แก็งเขี้ยวตัน
รูปหมูป่าที่ติดเสื้อก็เพราะเมียของหนึ่งในกลุ่มทำให้
ทั้งหมดตกลงจะผจญภัยขี่รถข้ามประเทศไปฝั่งตะวันออก
จากนั้นก็เข้าตำราหนัง road movie ระหว่างทางที่แวะบาร์
ก็ไปเจอกับกลุ่มนักซิ่งตัวจริง Del Fuegoes นำทีมด้วยแจ็ค (เรย์ ลีออตต้า)
ซึ่งกวนได้น่ากลัวสะใจโรคจิตยิ่ง (จริงๆ มันก็ดูบ้าๆ บอๆ กันทั้งแก๊ง)
ผู้กำกับหนังหน้าใหม่ชื่อไม่คุ้นอย่าง วอลท์ เบ็คเกอร์ คุมหนังออกมาได้ดูสนุกตลอดทั้งเรื่องเลยครับ
ดูไปขำไปตลอด ไม่มีช่วงอืด ตอนที่ตำรวจทางหลวงมาเจอกลุ่มพระเอกนี่ฮาจริงๆ
สี่นักแสดงนำไม่ต้องพูดถึง มืออาชีพล้วนๆ แค่ดูสี่คนนี้วาดลวดลายบนจอก็คุ้มแล้ว
โดยเฉพาะบทพูดฮาๆ หน้าตายของดั๊ดลี่ย์ แฟรงค์ (วิลเลี่ยม เอช. เมชี่)
นางเอกมาริสา โทเม่ ก็ยังน่ารักแบบลุยๆ อยู่เหมือนเดิม
บทรับเชิญของปีเตอร์ ฟอนด้าก็เท่ห์สุดๆ
แถมตอนจบช่วง end credit ยังได้ฟัง Lost Highway
เพลงใหม่ของ Bon Jovi ที่ทำให้ผมต้องนั่งดูจนจบเพื่อคอนเฟิร์มกับตัวเองว่าฟังไม่ผิดหู
แบบนี้อัลบั้มเต็มออกต้องซื้อแน่นอน
ที่ชอบก็คือในบางมุม สี่คนนั้นก็เหมือนเป็นตัวแทนของมนุษย์เงินเดือน (ที่อายุเริ่มมากขึ้น) อย่างเราๆ
ที่พอถึงจุดนึงที่รู้สึกขาดอิสระเสรีในชีวิต ได้ลุกขึ้นทำอะไรตามใจซักครั้งก็อาจช่วยปลุกชีวิตที่ราบเรียบได้
ปล่อยใจตามไปกับตัวละครบนจอ เพราะชีวิตจริงหาโอกาสที่น่าอิจฉาแบบนั้นไม่ได้ง่ายๆ นี่เนาะ…;-)
ดีจ๊ะ